Иман айту – немесе иман үйіру деп те айтылады. Науқастанып жан тәсілім алдында жатқан адам өз иманын өзі айтып, тілін кәлимаға келтіреді. Егер ол өзі айтуға шамасы келмесе күзетте отырған адам да айтуға болады. Дәстүрімізде ауыр науқасты күзететін ғұрып бар. Күзету – беті бері қарамайтын науқастың жанында жанашыр адамы, туысы, молда отырып, оның ақырғы сәтін күту. Ауру өте әлсіреген кезде молда дем  салып отырады. Мұндай сәтте науқас жақындарымен арыздасып, кешу сұрап, өсиетін айтады. Иманын айта алмай немесе айтылмай өлгендерді халық «арам өліпті» немесе «имансыз өліпті» дейді. Адамның жан тәсілім етер шағын соңғы демін «ант – мезгіл» — дейді.
     Жұрт айтқан сол ант мезгіл келсең керек,
     Мен де пенде амалсыз көнсем керек.
     Қызығы зор қайран дос, қайран тату,
     Сендер өлдің мен – дағы өлсем керек.
                                                                               (Абай)